Keçiler dik uçurumlara nasıl tırmanır?

Elbette 1-2 km yüksekliğe tırmanan keçilerin de düşmanları vardır. Keçiler ara sıra kartallar, uçurtmalar ve akbabalar tarafından sürüklenir. Ancak bu tür numaraları tekrarlamak diğer karasal yırtıcıların gücünün ötesindedir.

Böylece doğa Asya, Avrupa ve Afrika dağlarının boynuzlu sakinlerine iyi bakmıştır. Ancak santimetrelik çıkıntılara atlamak için özel bir vücut yapısına sahip olmanız gerekir. Bu nedenle dağ keçilerinin tamamen sıra dışı bir toynak düzeni vardır.

Çatallıdırlar. Her “parmak” toynağın dar ve bağımsız bir parçasıdır. Tabanın üst kısmı katıdır ve alt kısmı esnek bir ped gibi görünür. Taşların, diğer yüzeylerin şeklini alır, sanki onlara yapışıyormuş gibi. Pedler asla pürüzlenmez, çünkü yaşam boyunca yenilenirler.

Hayvanların özel bir hareket yöntemi vardır. Kayada tutunacak bir yer edinmek mümkün olmazsa keçiler sabit bir pozisyon alana kadar zıplamaya devam ederler. Elbette, bu tür bir el becerisi aylarca süren eğitimle gelir. Keçilerin ilk tırmanışları bebeklik döneminde başlar. Kasları giderek güçlenir ve yetişkinlikte yırtıcılardan yamaçlardan aşağı makul bir hızda kaçabilirler.

Dağ keçileri kayaların yarıklarında yetişen otlarla beslenirler. Bu sırada, orada değillermiş gibi görünseler bile, 4 ayaklarını çıkıntılara sabit bir şekilde koyarlar.

Boynuzlular da bacaklarını altına sıkıştırarak dağların tam tepelerinde dinlenirler. Keçiler sadece dinlenmeye ihtiyaç duyarlar çünkü gün içinde düzgün bir şekilde yemek yemek için hatırı sayılır mesafeler kat ederler. Sonuçta, kayalarda çok seyrek bitki örtüsü vardır ve yere inmek bir kurt veya kar leoparıyla karşılaşma tehlikesiyle karşı karşıyadır.